De bestrijding van mangaangebrek op zandgrond

In ons land komt mangaangebrek bij landbouwgewassen tamelijk veel voor, vooral op de zandgronden. De laatste jaren neemt dit nog een zekere uitbreiding, zoals in andere publikaties wordt aangegeven. De hoofdoorzaak hiervan is het toenemen van het aantal gronden met te hoge pH. In de praktijk wordt mangaangebrek meestal bestreden door het gebruik van 50 à 100 kg mangaansulfaat per ha op de grond of door bespuitingen met mangaansulfaatoplossingen. Beide methoden hebben evenwel het nadeel dat ze zeer weinig nawerking hebben en bijgevolg voor iedere mangaangevoelige teelt weer dienen herhaald te worden. Mangaansulfaat is daarenboven duur. Sedert 1955 werden door de Bodemkundige Dienst van België te Heverlee opzoekingen uitgevoerd met het doel na te gaan welke bodemfaktoren vooral het optreden van mangaangebrek beïnvloeden en hoe mangaangebrek bijgevolg best wordt bestreden en voorkomen. In andere publikaties werd hierover uitvoeriger gehandeld. Bij zandgrond hangt het optreden van mangaangebrek meer af van de pH dan van de mangaanvoorraad van de grond. Op de Belgische zandgronden komt bij pH-KCl < 5,6 praktisch geen mangaangebrek voor. Daar het mangaangebrek in de zandstreek een typische gebreksziekte is, gebonden aan de hoge pH, zal een blijvende bestrijding van deze gebreksziekte gericht zijn op de pH-verlaging. Met het oog op het zoeken van een meer ekonomische methode voor het bestrijden van mangaangebrek bij landbouwteelten werden sedert 1955 een aantal proefvelden aangelegd op overbekalkte zandgronden met mangaangebrek. Hierbij werd vooral gedacht aan bodemverzuring door het gebruik van solfer, turf of zuurwerkende meststoffen. Verder werd ook getracht langs de zaaizaadbehandeling met mangaanzouten het gebrek te voorkomen. Ter vergelijking werden ook de klassieke methoden van mangaanbestrijding, t.t.z. mangaanbemesting op de grond en mangaanbespuitingen op het gewas, in proef genomen. Hierna volgt een overzicht van deze proefvelden met de bekomen uitslagen. Algemeen besluit: Wil men mangaangebrek op kalkrijke zandgrond verbeteren komen twee middelen in aanmerking: nl. het toedienen van mangaan als bemesting of bespuiting en het verlagen van de pH van de grond. Het toedienen van mangaan of een mangaanbespuiting heeft slechts een zeer tijdelijke uitwerking wat wel bewijst dat de toegediende mangaan geleidelijk onoplosbaar wordt. Hierin schuilt een licht gevaar nl. dat bij het op een normaal peil brengen van de bodem-pH er een teveel aan mangaan in de grond oplosbaar wordt waardoor gevaar van mangaanvergiftiging. Het verlagen van de pH t.t.z. het oplosbaar maken van de beschikbare mangaan blijkt het meest afdoende en blijvende geneesmiddel te zijn. Tussen de verschillende aangewende middelen bleek het toedienen van solfer het meest doeltreffende en economische middel om een blijvend effekt te hebben.